Je bent hier:

Ik stelde teleur

Toen ik mensen teleurstelde…

De afgelopen periode heb ik mensen teleurgesteld. Ik heb niet gedaan wat ze vroegen, of niet volledig. Nu weet ik niet hoe het bij jou zit, maar in mijn leven kom ik daarmee altijd in de problemen. Hoe reageren mensen op jou als je niet doet wat ze van je vragen?

Bijkletsen

Het begon toen iemand me uitnodigde om gezellig ‘bij te kletsen’. Het gaat om een heel aardige vrouw die, als vrijwilliger, mooie dingen doet in het vakgebied van de kinderboeken. In het verleden heb ik wel persoonlijke aandacht aan haar besteed. Ook heb ik haar destijds een Plaza Patatta-boek gestuurd – nog wel de titel die het snelste was uitverkocht –, dat ze vervolgens als ‘mwah’ reviewde. Toen ik verrast reageerde, tenslotte is het een topboek (Luna’s schoolramp) verzuchtte ze dat ze te oud werd voor zulke grapjes.

Ja! Hallo! Ze was toen al 50+!! Ik dacht dat ze met deze serie begaan was!!

Nu, jaren later, wil de vrouw graag bijkletsen. Ik snap dat wel en ik zoek een plekje in mijn agenda… om tot de ontdekking te komen dat ik al kortademig word bij de gedachte van de extra druk. Bovendien heb ik helemaal geen zin om een tandje bij te zetten voor contacten die niet meeleven met de uitdagingen die ik als schrijfster ondervind. Waarom moet ik ruimte maken in mijn drukke rooster? Voor iemand die zich er andersom niets aan gelegen liet liggen?

Dus ik heb afgezegd… Krijg ik een afgemeten ‘jammer’ terug. Ik uitleggen over mijn drukte. Zij mij negeren…
Ik denk: Het kan mensen ook écht helemaal niks schelen wat mijn situatie of positie is. Waarom zijn sommigen alleen tevreden als ze iets van mij krijgen…? Waarom filter ik zulke types er niet sneller uit?

Ik vraag me ook af hoe mensen zo brutaal durven zijn. Heb ik deze voorwaarden zelf gecreëerd? Stel ik me zo weinig eisend op, dat mensen gaandeweg vergeten dat ik óók een nette behandeling wil en nodig heb?

Vlak hierna vroeg een Facebook-contact of ik in haar lokale radio-programma wilde komen. Vanwege dezelfde drukte heb ik ook haar afgezegd. Zij reageerde nu juist heel begripvol en vriendelijk. Sindsdien voel ik me schuldig dat ik geen tijd voor haar kon vrijmaken… Wat is er mis met mij…?

(blog gaat verder onder de foto .)

Adviseren en helpen

Een van mijn nieuwe collega’s moest een video maken. Of ik kon helpen. Ik zeg: Ja, hier kan ik je bij helpen. Ik maak een schema en een planning voor de collega. Ik noteer per week wat er moet gebeuren, maar ook wat er inhoudelijk moet worden geschoten voor de video.

De collega gaat verder met: ‘Hoe gaan we de filmers hiervoor in beweging krijgen, want aan mij hebben ze een hekel.’
Ik zeg: ‘Ho ho, ik ga geen filmers motiveren. Deze hulp was wat ik je wilde aanbieden, hier wil ik het graag bij laten.’ Opnieuw was mijn overweging natuurlijk het beteugelen van mijn eigen drukte.

Ik vertel het een beetje kort, want de strekking is wel duidelijk. De collega werd chagrijnig op mij en niet een beetje… Deze begon mij schaamteloos te betwijfelen en ik zat erbij en keek ernaar. Ik dacht: Zooo… Daar gaat het weer… Waarom krijg ik niet gewoon een hartelijke ‘dankjewel’?

Ik dacht ook: Hoe kom ik nou weer in deze situatie terecht? Ik heb zojuist iemand geholpen!! Wat heb ik gedaan waardoor deze persoon rechtvaardigt dat ik het hele project op mijn schouders zou moeten nemen…? Wat doe ik verkeerd?

Herkenbaar?

Er zijn meer voorbeelden gebeurd, maar misschien hoef ik niet alles aan te stippen. Het lijkt me dat dit herkenbaar is, vandaar dat ik het beschrijf, want ik heb een vraag: Maak jij dit ook mee? Vooral: Hoe ga jij er mee om? Misschien nog wel het meeste: Hoe voorkom ik dit…? Wie het weet mag het zeggen.

Zelf doe ik meestal ‘de blinden’ op, zoals ik het noem. Ik focus op mijn projecten en mijn positieve activiteiten en ik laat de gedachten aan de teleurgestelde niet-krijgers achter me. Gaandeweg ben ik er vrij goed in geworden, een beetje stoïcijns zelfs.

Misschien kan het een tip zijn die ik dan bij deze geef: focus op iets waar je blij van wordt. Maar ik geen alléén de tip, hoor, plus deze blog. Dus ajb niet komen vragen om méér!! 😉