Je bent hier:

Mijn beste én slechtste boek van 2021...

Mijn beste én slechtste boek van 2021…

 

De verrassende suggestie

Boekbloggers lezen hónderden boeken per jaar – dat red ik helaas niet! Aan het einde van het jaar maken ze lijstjes van de leukste boeken – dat is altijd erg leuk! (Ook voor onze community Feelgoodboeken.nl zijn veel bloggers actief. Hou ze in de gaten en ontdek welke boeken je nog wilt lezen!)

Wat mij betreft: ik lees veel en graag, maar zeer divers en ook wel vaak ‘verplicht’ vanwege mijn (net)werk. Het zou geen pas geven om een lijstje te maken. Toch heb ik dit jaar wel een leuke leesbijdrage. Ik las namelijk mijn beste boek sinds jaren, en ik las mijn slechtste boek. Het leuke was, dat ze van één en dezelfde auteur kwamen!

Reden voor een gezellige najaars-/eindejaarsblog…

Mijn beste boek…

Mijn beste boek van 2021 kwam toevallig op mijn pad. Voor iets totáál anders was ik bij Karin Willemsen. Zij is meelezer van mijn nieuwe roman en tevens penningmeester van Stichting Leesplezier. Als ons gesprek ergens over moest gaan, was het níét over wat we in onze vrije tijd deden. Maar zoals het goede gesprekspartners betaamt, ging het daar natuurlijk toch over. Ze las het nieuwste boek van Joël Dicker, zijn vierde. Ja, ze las zijn boeken graag en deze was weer erg leuk – zei ze.

Ik had – als een ware spuitelf – natuurlijk weer eens nog nooit van Joël Dicker gehoord. Ze gaf me zijn debuut (een bestseller) mee en al na de eerste alinea was ik bevangen. ‘De waarheid in de zaak Harry Quebert’ begint met een panieksituatie waarin één vrouw wordt vermoord en een jonge tienermeid vermist raakt. Wie is de moordenaar, wat is er gebeurd?
Als dertig jaar later het lichaam van het meisje wordt gevonden, is een beroemde lokale schrijver de hoofdverdachte. Zijn leerling – ook bestsellerauteur – besluit te onderzoeken wat er werkelijk is gebeurd. Daarna begint het verhaal te vertellen waarom de moord nooit is opgelost – en uiteindelijk lukt dat natuurlijk.

Blog gaat verder onder de foto.

(Lees mijn blog over McDreamy via Saar Online.)

Waarom is dit mijn beste boek van 2021?

Al vanaf de eerste alinea kon ik het niet meer wegleggen. Niet alleen is de vraag die wordt opgeworpen heel authentiek en niet-te-beantwoorden, maar bovendien speelt Joël Dicker met het schrijverschap van zijn ik-figuur op zó’n leuke en oorspronkelijke manier. Voor mij, als schrijfster zijnde, werd het daardoor dubbelleuk.

Het boek heeft vaart, een verrassende ontknoping, een lichtvoetige verteltoon en biedt één groot stuk leesplezier. Ik was meteen fan. In volgorde las ik het tweede boek dat Dicker had geschreven en toen kwam zijn derde boek – en mijn slechtste boek van 2021.

Het slechtste boek van 2021

Ik hou ervan om complete oeuvres te lezen als een schrijver mij interesseert – iets, dat sporadisch voorkomt. Zo kan ik zien hoe zij zich in het schrijverschap ontwikkelen en staande houden. Hoe zij wel of niet spelen met hun vertelstijl en hun ingrediënten. Ik las bijvoorbeeld alles van John Irving (veel verrassingen, veel (lange) uitweidingen, veel worstelen en unieke gebreken), van Roald Dahl (veel fantasie, veel vrolijke verzinsels, veel over eten en buitenbeentjes), en van Liane Moriarty (unieke plotstructuren, veel afwisseling in verhaalstructuren, verrassende wendingen, situaties uit het leven van vrouwen).

Nu was ik bezig om het oeuvre van Joël Dicker compleet te lezen (het is dan ook nog niet zo lang – vier titels). Van zijn 3e titel wist ik op voorhand dat deze minder enthousiast was onthaald. Al vrij gauw kon je zien dat hij zich inderdaad vergaloppeerde. In ‘De verdwijning van Stephanie Mailer’ – zelfde structuur – begint het met een gezin dat compleet wordt afgeslacht, samen met een toevallige voorbijganger. Twintig jaar later onderzoekt een jonge journaliste deze geschiedenis en als zij eveneens wordt vermoord, duikt de vroegere, lokale politie er noodgedwongen opnieuw in.

Waarom is dit mijn slechtste boek van 2021?

Er zijn té veel karakters, er is té veel ‘much ado about nothing’ (Shakespeare – ‘Sigh no more, ladies, sigh no more…‘) en er zijn voor de ontknoping té veel toevallige en zelfs ongeloofwaardige verbanden nodig. Waarom heb ik dit boek dan toch met veel plezier gelezen? Nou, als collega-schrijver dacht ik nog altijd te herkennen waaróm Dicker zich te buiten ging. Het is nou eenmaal heerlijk als je de ene na de andere verhaallijn kunt verbinden aan het ene na het andere verzinsel! Je voelt je net Hannibal uit The A-team: ‘I love it, when a plan comes together.

Dit ‘plan’ (plot) kwam misschien wel aardig ‘together’, maar ja, de lezer was Dicker gaandeweg allang kwijtgeraakt. Een hoogstaande criticus die er álles aan doet om in een morsig, lokaal amateurstuk mee te doen? (Geen spoiler.) Kom nou toch, dat gelooft niemand en dus verliest de auteur hier de complete spanningsboog. Zo zijn er meer verzinsels waar de schrijver aan vasthoudt en die hij met verve volgt, hij schrijft de onwaarheden gedetailleerd op alsof zijn neus bloedt. Maar ja, iets wat ongeloofwaardig is, kun je geen geloofwaardigheid opdringen. Nee, dit boek werkte totaal niet…

Raad ik deze boeken aan?

Jazeker raad ik deze boeken aan! Vooral ‘De waarheid in de zaak Harry Quebert’. (De film/serie heb ik niet gezien, dus ik weet niet of ik die ook zou aanraden.)

Ik raad óók aan om gehele oeuvres te lezen van schrijvers, want daardoor leer je ze echt beter kennen. Wat ik echter in het vierde boek zag, was dat in álle boeken van Joël Dicker de vrouwen van bordkarton zijn. Ze zijn het object van liefde, of ze zijn de stoere chick die zich als een vent gedraagt. Dit is een schrijver over mannen. Hij laat zichzelf hierdoor zien als een alfaman. Gezien mijn schok aangaande het seksisme in het boekenvak (zie blog: De Zeven Zussen-schaamte), is dit voor mij reden om deze schrijver nu achter mij te laten. Ik zou je daarom de boeken van Liane Moriarty liever nog méér aanraden. Zij experimenteert veel meer en gewaagder met haar verhaalstructuren, waar Joël Dicker tot op heden toch wel een one trick pony blijft. Maar die ene truc, die beheerst hij dan ook fantastisch – met name in zijn debuut.

Wil je reageren? Dat kan hier.

(Mijn boeken zijn ook te koop in de webshop. We verzenden elke dag, en er is de optie om te laten signeren!)

De romans van Nanda Roep

  1. Twijfelgeval Eva (2008, Truth & Dare – Foreign Media Group)
  2. Bitter en glamour (2010, De Boekerij)
  3. Van familie moet je het hebben en kan je het krijgen ook
  4. Dik, druk en dronken
  5. Sable
  6. Leugens in de lente – genomineerd voor The Indie Awards 2020
  7. Het hoogste woord (verwacht in 2022)

LEES OOK: Wat ik leerde in 25 jaar schrijverschap